Zimowy początek roku do najlepszych nie należy. Niewiele mamy siły, motywacji, zdrowia… Są takie dni, że mamy ochotę tylko “zaszyć” się gdzieś pod kocem i po prostu nigdzie nie wychodzić. 

Nie znoszę pobudek po piątej rano w ciemnościach i biegu do pracy w zawiejach śnieżnych.Wróciłam ostatnio do domu, wypiłam gorącą czekoladę, rozsiadłam się wygodnie w kanapie i oczy same zaczęły się kleić… Kolejny dzień “zmarnowany”. Tylko praca i spanie. Organizm siadał ze zmęczenia.

Wtedy obudziła się moja wewnętrzna siła (każdy ją ma, tylko nie każdy korzysta!). “Szkoda czasu na nudę. Co z tego, że zimno, że wieje, a ty znowu chcesz spać? Wyjdź na powietrze, poczujesz się lepiej.”
Lubię gdy do mnie przemawia. Motywuje mnie. Nie ma wtedy, że boli. Wstaje i działam. Ubrałam się ciepło, aparat na szyję i ruszyłam przed siebie. Cel trasy: w nieznane. Swoją wędrówkę rozpoczęłam w Parku Krajobrazowym Doliny Bobru.

Dla zorientowanych: od stacji paliw przy Sobieskiego w kierunku “Grzybka”. Popularną wieżę jednak omijamy, a idziemy przez tory cały czas w górę…

Było już późne popołudnie, gdzieś za drzew ciągle przebijało się zachodzące słońce. Wówczas obrałam swój cel wędrówki: w kierunku słońca. Nie wiedziałam dokąd dojdę, bo z oznakowanej trasy zobaczyłam w bok. Leśne ścieżki mają w sobie tyle tajemnicy… Idziesz i delektujesz się… ciszą. Tam na dole zostawiasz harmider miasta. Jesteś bliżej lasu, jesteś bliżej cudu.
Po drodze mijam jakieś skały, prawdopodobnie dawny punkt widokowy.

W miarę zarastania lasu takie wyjątkowe miejsca tracą na znaczeniu turystycznym, zyskują za to na tajemnicy.
Łąkami, w zaspach śniegu, wspinam się na wzniesienie. Co chwile dostaję jeszcze po buzi jakąś gałęzią, aż wreszcie jestem.

Prawdopodobnie stoję w okolicy góry Godzisz, kulminacji rozległego masywu wchodzącego w skład Wysoczyzny Rybnicy, posadowionej pomiędzy Goduszynem a Jelenią Górą.
Nie prowadzą tu żadne szlaki, trafiłam tu zupełnie przypadkowo.Widok jaki zastałam z rozległych, częściowo zalesionych łąk, zapierał dech w piersiach!
Piękna panorama części Sudetów i mojego rodzinnego miasta. Nikt tu nie spaceruje, nikt nie podziwia. Trochę szkoda, miejsce zapomniane, a przecież zagospodarowane mogłoby zwiększyć atrakcyjność turystyczną regionu.

Mam to wszystko dla siebie, więc chłonę ile się da i biegiem ruszam w dół ze strachu przed zmrokiem…
Jak to warto ruszyć się pomimo zmęczenia z domu! Monotonny dzień zamienił się w niebanalną, choć przecież tak bliską, wyprawę. Wróciłam do domu przemoknięta, ale dumna z pokonania zimowego leniucha i odkrycia tak zapomnianego punktu widokowego…

Pogoda, ani mój amatorski aparat nie sprzyja stworzeniu arcydzieła, ale może ktoś ujrzy w moich zdjęciach nieco piękna tutejszego krajobrazu. ♥

 

 

 

facebook Share on Facebook
Twitter Tweet
Follow Follow us

Related Post

Świąteczne życzenia piernikiem pachnące
Sesja zdjęciowa zimą. Jak się przygotować?
Świąteczna historia miłości. Sesja zimowa
Miasteczko, które zniknęło

Podziel się

Facebook
Instagram